Cecile Broekaert (1997)
Cecile studeerde af in 2019 aan de LUCA School of Arts-Gent, als master in de vrije kunsten met het onderwerp: “De beeldtaal van de Eenzaamheid”. Cecile’s werken bestaan uit een vaste collectie aan beelden die ze nauwgezet bijhoudt zoals familiefoto’s in een doos. Beelden en fragmenten die op hun beurt gehergroepeerd kunnen worden in series of typologieën: Landschappen, portretten, objecten, planten, nachttaferelen, ...
Met hun levendige kleurenpalet zien deze taferelen er op het eerste zicht onschuldig uit, esthetische beelden en details van decoratieve objecten. Maar zoals bij grimage of een masker, is dit slechts een façade. Het verbergen van een onderliggend gevoel van melancholie of nostalgie voor een tijd of plek die men nooit gekend heeft. Een monotype of een gravering gaat soms schuil onder lagen verf en oliekrijt van deze cinematografische, nachtelijke taferelen. Cecile geeft weer en bedekt, ze overschildert,
schuurt en krast over haar beelden heen. Elke gezichtsloze figuur wordt een manuscript, een samensmelting van verschillende verhalen tot een wazige herinnering.
Cecile studeerde af in 2019 aan de LUCA School of Arts-Gent, als master in de vrije kunsten met het onderwerp: “De beeldtaal van de Eenzaamheid”. Cecile’s werken bestaan uit een vaste collectie aan beelden die ze nauwgezet bijhoudt zoals familiefoto’s in een doos. Beelden en fragmenten die op hun beurt gehergroepeerd kunnen worden in series of typologieën: Landschappen, portretten, objecten, planten, nachttaferelen, ...
Met hun levendige kleurenpalet zien deze taferelen er op het eerste zicht onschuldig uit, esthetische beelden en details van decoratieve objecten. Maar zoals bij grimage of een masker, is dit slechts een façade. Het verbergen van een onderliggend gevoel van melancholie of nostalgie voor een tijd of plek die men nooit gekend heeft. Een monotype of een gravering gaat soms schuil onder lagen verf en oliekrijt van deze cinematografische, nachtelijke taferelen. Cecile geeft weer en bedekt, ze overschildert,
schuurt en krast over haar beelden heen. Elke gezichtsloze figuur wordt een manuscript, een samensmelting van verschillende verhalen tot een wazige herinnering.
