Het lichaam is een object in mijn werk. Het wordt letterlijk geobjectiveerd en gedeseksualiseerd.
Via installaties, video-collages en collages krijg ik controle op het lichaam dat we kennen en schep ik een nieuw beeld met bestaande vormen. Wanneer we vormen zien die niet duidelijk zijn afgebakend, herkennen we patronen en kunnen we bepaalde beelden ontwarren die eigenlijk niet gegeven zijn.
We verkennen bewust en onbewust visuele stimuli door verbindingen te leggen
bovenop of naast het beeld tot we ook effectief iets herkennen. We proberen het beeld te snappen en gaan ook andere beelden zien naar gelang onze verwachtingen. Als we verwachten een beeld van een vrouw te zien door de vormen en huid tinten die we zien, gaan we ook zoeken naar een vrouw. Door deze herkenning leggen we, zo zou je kunnen zeggen, stukken van onszelf in het beeld.
In mijn werk speel ik met dit fenomeen via een herhaalde bevreemding, ontkoppeling en heruitvinden van het lichaam. Er wordt een suggestie gedaan naar verbanden door montages te maken die inspelen op de verwachtingen die we hebben over wat we te zien krijgen. Het visueel misleid worden door een beeld wordt ook wel een ‘Pareidolia’ genoemd. Dit wil
zeggen dat je hersenen ‘naast het beeld kijken’. Een oerinstinct dat ons snel beelden laat vastleggen en herkenning gaat zoeken om vriend of vijand te kunnen onderscheiden.
Zelf wil ik ‘Pareidolia’ laten terugkeren in mijn werk en het lichaam hiervoor als ‘tool’ gebruiken. Het lichaam wordt gezien los van het seksuele, los van gender en los van etniciteit. Het wordt een geheel, we hebben er allemaal één en uiteindelijk bestaan we allemaal uit dezelfde imperfecties en uit vlees en bloed.
Via installaties, video-collages en collages krijg ik controle op het lichaam dat we kennen en schep ik een nieuw beeld met bestaande vormen. Wanneer we vormen zien die niet duidelijk zijn afgebakend, herkennen we patronen en kunnen we bepaalde beelden ontwarren die eigenlijk niet gegeven zijn.
We verkennen bewust en onbewust visuele stimuli door verbindingen te leggen
bovenop of naast het beeld tot we ook effectief iets herkennen. We proberen het beeld te snappen en gaan ook andere beelden zien naar gelang onze verwachtingen. Als we verwachten een beeld van een vrouw te zien door de vormen en huid tinten die we zien, gaan we ook zoeken naar een vrouw. Door deze herkenning leggen we, zo zou je kunnen zeggen, stukken van onszelf in het beeld.
In mijn werk speel ik met dit fenomeen via een herhaalde bevreemding, ontkoppeling en heruitvinden van het lichaam. Er wordt een suggestie gedaan naar verbanden door montages te maken die inspelen op de verwachtingen die we hebben over wat we te zien krijgen. Het visueel misleid worden door een beeld wordt ook wel een ‘Pareidolia’ genoemd. Dit wil
zeggen dat je hersenen ‘naast het beeld kijken’. Een oerinstinct dat ons snel beelden laat vastleggen en herkenning gaat zoeken om vriend of vijand te kunnen onderscheiden.
Zelf wil ik ‘Pareidolia’ laten terugkeren in mijn werk en het lichaam hiervoor als ‘tool’ gebruiken. Het lichaam wordt gezien los van het seksuele, los van gender en los van etniciteit. Het wordt een geheel, we hebben er allemaal één en uiteindelijk bestaan we allemaal uit dezelfde imperfecties en uit vlees en bloed.
